Wat doe je terwijl je op de koerier wacht? De blog updaten dan maar. Voor ongeveer de laatste of één van de laatste keren waarschijnlijk, want jammer maar helaas, het avontuur zit er bijna op. Ik zit namelijk niet voor niks op de koerier te wachten die mijn (te zware) spulletjes naar België gaat verschepen. Maandag vliegen we immers naar huis. Mooie liedjes duren helaas nooit lang :)
Gisteren zijn we heel vroeg terug in Hanoi neergestreken, na een geweldig tripje naar Sapa. Ik denk dat we het alle vijf het er over eens zijn dat het absoluut prachtig was, het ene adembenemende landschap van rijstvelden op terrassen in de bergen na het andere volgde elkaar op. Bovendien hadden we een prima gids, May Pham, die heel de dag vrolijk giechelde. Leuke meid. Na drie dagen en veel te weinig uurtjes slaap op de nachttrein belandden we dan terug in Hanoi met zijn vijven. Jammer genoeg is de stad behoorlijk grijs en regenachtig. Volgens het weerbericht ligt dat aan een storm die over het noorden trekt. Volgens mij is dat echter omdat Hanoi een beetje droevig is omdat we bijna weggaan ;) Wij proberen nog iets heel moois te maken van onze laatste dagen hier in Vietnam en genieten nog even met volle teugen. Hopelijk doen jullie dat ook van jullie eerste dagen in Leuven.

Tot gauw!

xxxi

U vroeg erom

Wij klaar om het moon festival te gaan vieren vanavond :-)


Anoniempje ^^

nog steeds veldwerk!

Hey,
We zijn dus nog steeds volop met ons veldwerk bezig. De tijd begint nu wel heel kort te worden. We hebben namelijk nog slechts 4 dagen. Die 4 dagen moeten dus zo goed mogelijk gespendeerd worden! Wat betekent dat we steeds bekaf thuis komen en we ondertussen uit onze voorraad water en toiletpapier zijn omdat we pas thuiskomen als de supermarkt reeds gesloten is. We doen echter dapper verder!
Gisteren kwam er een verrassing langs gewandeld toen we een koffie aan het drinken waren in (jaja, je kunt het al raden) hyghlands coffee. Vanuit het raam zag ik namelijk Arnout, een vriend van mij, lopen. Hij verblijft blijkbaar ook in Hanoi voor zijn stage en hij is dan mee koffie komen drinken. Voor hem was het een hele opluchting dat hij eens nederlands kon babbelen. We hebben wat gebabbeld over onze ontdekkingen in Hanoi, om dan uiteindelijk toch weer verder te werken.

Ik had vorige keer beloofd nog enkele kenmerken mee te geven:
De vietnamese paspop doet nooit haar broek toe!
De brommer is het verlengstuk van het huis. Je kan er op eten (jaja met stokjes!!!), je baby borstvoeding geven, slapen,...
De vietnamezen houden van muziek! Maar geen gewone muziek! Ze houden van verschrikkelijk melige muziek en het liefst van al zingen ze die luidkeels mee in de karaoke!!! Omdat het zo populair is zijn er ook ontzettend veel liedjesprogramma's op TV die dan ook overal op staan zodat we steeds vergezeld worden met een melig deuntje op ons veldwerk!
Dat ze zoveel van muziek houden is ook elders te merken: door de luidsprekers op straat wordt smorgen en savonds het nieuws van de dag verteld, maar eerst wordt dat ingeluid door een mooi liedje! Als de vrachtwagens achteruit rijden, hoor je in plaats van het normale gepiep, jingle bells of happy birthday! En het ijscremekarretje heeft een welbepaald muziekje dat we ondertussen al allemaal mooi kunnen mee neuriën.
Badminton en dammen zijn de nationale sporten! Terwijl de vrouwen het zware werk doen, zitten de mannen meestal te dammen met een pint in hun handen.
Het zware werk wordt hier bijna altijd door vrouwen uitgevoerd. Zij werken op de rijstvelden en halen het vuilnis op.
De kinderen worden hoofdzakelijk opgevoed door de grootouders. Wanneer de school uit is zie je steeds grootouders met een kind op hun schouders naar huis wandelen. De vietnamezen die rijk genoeg zijn kunnen zich een nanny veroorloven. Linh zijn vrouw heeft bijvoorbeeld een nanny.
Vietnam is niet vriendelijk voor holebi's. Althans dat zegt de vrouw van Linh. Ze hebben wel 1 homofiele vietnamese zanger die ook een vaste vriend heeft, maar sssshhhhht, dat mag niemand weten :-D. Hoewel iedereen hiervan op de hoogte is, is dat toch een 'big secret'. Travestieten hebben blijkbaar een groter probleem. Operaties zijn in Vietnam niet toegelaten dus trekken deze mensen naar thailand. Het probleem is echter dat je bijna onmogelijk het geslacht op uw paspoort kunt veranderen met als gevolg dat die mensen op de zwarte lijst van de vliegtuigmaatschappijen komen te staan en niet mee mogen vliegen. Onmogelijk te snappen voor de vietnamezen dat Belgen zo ruimdenkend zijn!
Alles is goed voor de gezondheid!!! Schildpadden eten is goed voor zwangere vrouwen, een drankje waar een slang vrij lang heeft ingelegen kan dienst doen als viagra, allerlei andere drankjes zijn blijkbaar ook steeds goed voor het 1 of ander. Echt opmerkzame veranderingen in ons lichaam hebben we echter nooit gevoeld na het eten of drinken van al die speciale gevallen!
De gemiddelde leeftijd van de vietnamezen is 25 jaar, de gemiddelde leeftijd waarop een vietnamees trouwt is 20-25 jaar, de gemiddelde leeftijd waarop een vietnamees kindjes krijgt is 25 jaar! Over heel Hanoi zie je dus verschrikkelijk veel winkels met trouwkleren of babykleren! En elke dag zie je wel een paar koppels die trouwfoto's aan het maken zijn. Uiteraard is de bruid dan steeds wit geschminkt en heeft de bruidegom een ongelofelijk kitcherig kostuum aan.
Aangezien wij eruit zien alsof we ook tot die leeftijdscategorie behoren durven linh en zijn vrouw ons daar ook geregeld attent op te maken. Ze polsen eens naar onze trouwplannen en of we kinderen willen enzovoort.

Dit was het voorlopig! Morgen weer een hele dag veldwerk! Hopelijk maken we vorderingen. It's all about water!!!

Groetjes,
An

"Field"work

Deze keer ben ik er wat sneller bij om een nieuw berichtje te plaatsen. De voorbije dagen waren grotendeels gevuld met veldwerk te doen. En dan komt een mens al wel eens iets tegen... Zo liep ik op een blauwe maandag eens door een straatje waar zich in de late namiddag nogal veel kindjes aan het spelen zijn. Ze zagen er zo schattig uit, tot ik zag wat het spelletje was. Ze waren een slang (weliswaar een kleintje, maar toch) aan het rondzwieren terwijl ze hem aan het puntje van z'n staart vasthielden. Slik. Ik heb mij maar snel uit de voeten gemaakt...
Een andere dag had ik het lumineuze idee opgevat om het traject van de Red River eens van zo nabij mogelijk te volgen, want "it's all about water" volgens Kelly. Het pad begon glad, maar redelijk begaanbaar. Dat bleef echter niet duren en na een paar uitschuivers bleef mijn schoen genadeloos diep in de modder steken. Daar stond ik dan, in the middle of nowhere op één schoen. De andere was nergens te zien. Dan ben ik maar met blote handen in het water en de modder beginnen graven op zoek naar de schoen... Ik moest stiekem denken aan alle horrorverhalen van de dokter over parasieten in stilstaand water. Net voor zonsondergang was hij gelukkig terecht. Alleen was het geen zwarte laklederen birckenstock meer, maar wel een bruine, stinkende variant. Lichtjes beschaamd heb ik dan maar de bus naar huis genomen terwijl ik vol modder hing.
Meer in de bewoonde wereld is er echter ook vanalles te zien en te beleven. De specialiteit van mijn site zijn honden. Om op te eten, bedoel ik dan. Zo ontdekte ik op de markt de kraampjes waar er hondenvlees verkocht wordt en het ziet er ronduit degoutant uit. Je moet het je namelijk niet voorstellen als mooie stukjes vlees. Nee, het is gewoon een hele hond die gerookt of gebakken is en die dan in moten wordt gesneden. Zo ligt er dan letterlijk een hond in schijfjes, met kop en al op de toonbank. Ranzig, echt, om nog maar te zwijgen van de geur.
En ook vandaag stond er weer een avontuur op het programma. Ik liep door een straatje met één huis, waar -uiteraard, dit is Vietnam- een waakhond was. De hond hing echter niet aan een ketting. Sommigen onder jullie weten misschien dat ik echt oprecht heel veel schrik heb van honden. Er was echter maar één weg, dus... Naarmate ik het huis naderde begon de hond te blaffen. Maar het cliché dat blaffende honden niet bijten stelde mij niet bepaald gerust. Terecht, zo bleek, want eens ik goed en wel voorbij het huis was, begon de hond mij achterna te lopen. De hond trapte op de achterkant van mijn slipper (ondertussen weer zwart, wel nog steeds stinkend) waardoor ik voorover viel en de hond nogal verdacht enthousiast met zijn poten op mij sprong. Op dat moment vond ik het heel even een goed idee dat mensen hier hond eten. Na een gil die ongetwijfeld kilometers ver te horen was kwam de eigenaar naar buiten gelopen en ging dat vreselijk beest gelukkig weg.
Ja veldwerk, het is zo eens iets anders dan koffietjes drinken bij Highlands Coffee :)


xxxi

eindelijk nog is een berichtje!

Gegroet!
Het is weer lang geleden. Waarom vragen jullie zich af? Wel de tijd begint te korten. Er moet nog veel gewerkt worden! Bovendien voelt Hanoi nu echt aan als onze thuis, wat betekent dat we de weinige vrije tijd graag gebruiken om nog eens een cafétje te doen of een avondwandeling. Bloggen wordt dan meestal steeds een dag uitgesteld.
Hoe verlopen de laatste dagen? Wel als het niet regent gaan we naar onze site om veldwerk te doen tot als de zon ondergaat (dat is al rond 18u30). Als het wel regent proberen we te verwerken wat we ontdekt hebben op onze site. Tussen al dat veldwerk door hebben we nog enkele afspraken af te handelen om meer data los te weken van de Vietnamezen. De ontspanning is vooral tijdens het lekkere eten en 's avonds en filmke of iets dergelijks. Bovendien spenderen we ook wel wat tijd aan de bushalte en op de bus. De bus kost namelijk slechts 3000 VND, terwijl de taxi al gauw aan 70 000 VND zit. (25 000 VND=1eur)

Ik zou jullie nog enkele kenmerken willen geven van Vietnam:
De mensen rijden hier meestal rond met de plaatselijke monovolume, die volgens westerse ogen nogal veel weg heeft van de typische VESPA :-D. Maar niet getreurd op die VESPA kan wel echt ALLES vervoerd worden!!! Dat gaat van goudvissen, eenden, varkens tot fitnesstoestellen of een doodskist (we moeten wel toegeven, die laatste werd wel vervoerd in een Vespa in de vorm van een driewieler met klein laadbakje)
De Vietnamezen zijn ongelofelijk vriendelijk voor buitenlanders, maar net iets minder voor hun mede landgenoten.
Ze hebben hier de vreemde gewoonte van steeds vlak voor uw voeten te stoppen of te vertrekken.
Ze willen enorm graag engels leren en spreken, maar geraken meestal niet verder dan; Hellow!... Where are you from (deze zin spreken ze dan wel uit zonder de r). Soms komt er dan nog achter How old are you? (maar het woord old komt er meestal niet goed uit waardoor we vaak antwoorden, Good thank you) We mogen geen vraag terugstellen wnat dan snappen ze er niks meer van en beginnen ze te giechelen.
Er zit een fout in hun Vietnamees-engelse woordenboek: blauw= green en groen=blue
De toeristen die hier rondlopen kunnen we categoriseren volgens; huwelijksreis, adoptiekind, sextoerist, trekkers, de rest (deze categorie bestaat bijna uitsluitend uit ons 3)
Alle vietnamezen hebben een job. Hoe kan dat in een ontwikkelingsland? Wel de supermarkt is het beste voorbeeld, 1 iemand houdt de deur open, minstens 2 mensen staan aan de lockers waar je je zak moet afgeven, minstens 1 iemand staat aan de eigenlijk ingang van de supermarkt om te zien of je geen rugzak meer hebt om iets mee te kunnen pikken, meerdere mensen houden de wacht in de supermarkt, dan heb je de gewone winkelbedienden die wij ook hebben om de rekken te vullen, als je gaat betalen staat er 1 iemand achter uw kassa en minstens 1 iemand om al uw koopwaar in een zakje te steken, als je met VISA betaald wordt er iemand bijgehaald om met u naar de VISAautomaat te lopen en als laatste staat er ook nog iemand aan de uitgang. Een pak meer volk dan in de Belgische supermarkt dus!
Al het eten is vers op restaurant! Enkele minuten voor uw bestelling liepen de beesten namelijk nog vrolijk rond. Geen koelkast of diepvriezer meer nodig dus!
De vietnamezen houden zich aan een gezonde geest in een gezond lichaam! Ze gaan namelijk smorgens vroeg (5u) en 's avonds (vanaf 17u) exercisen, dat is zowat gewandel en gezwaai met je armen en af en toe aerobic en stretchen. Ze vergeten wel dat ze gewoon de smog van het verkeer inademen.

Voila als ik nog op enkele merkwaardige kenmerken kom zal ik jullie dat zeker laten weten!
Nu doen we nog dapper voort met ons veldwerk

Groetjes,
An

Eindelijk...

Onder het motto « belofte maakt schuld » volgt hier dan eindelijk een langverwachte update. Ik ga het niet hebben over alles wat ik heb gedaan de afgelopen weken/dagen, want dan zou ik niet verder geraken dan een opsomming. Bovendien is al dat fraais misschien al een beetje gedateerd. Dat is mijn eigen schuld, omdat ik jullie zo lang heb laten wachten. Gelukkig voor jullie zijn An en Valerie wel trouw op post. Hoe leuk en mooi Cambodja en Zuid-Vietnam zijn kunnen jullie lezen bij Annelies en Daan of met een beetje geluk zullen An en Valerie wel wat foto’s posten voor jullie.

Ik zal jullie proberen gewoon wat dingen te vertellen over mijn dagdagelijkse leven hier. Gewoon enkele fait divers over waarom ik Hanoi elke dag een beetje meer en meer als mijn tweede thuis beschouw. Ik schrijf dit berichtje trouwens op één van mijn meest favoriete plekjes van de stad, namelijk de bar op de 23e verdieping van het Sofitel, op zo’n 300m van mijn huis. Het uitzicht is ronduit onbeschrijflijk mooi en de drankjes zijn om te watertanden. Ik neem mijn laptop soms mee naar hier om te werken en te mailen en noem het dan ook soms wel grappend “my office”. Genoeg daarover, ik ging jullie wat meer vertellen over mijn leventje in Hanoi…

Ten eerste is Hanoi een unieke blend tussen Oost en West. Je hebt het comfort van onze westerse wereld, maar tegelijkertijd de traditie van het oosten. Ik woon hier in het Tay Ho district, één van de duurdere buurten van de stad. Luxehotels staan hier gewoon schijnbaar conflictloos zij aan zij met pagodes. Als ik aan de straatkant voor mijn huis sta, zie ik links het Sofitel waar ik nu ben en rechts een traditionele Vietnamese markt. Ondanks de westerse invloeden is traditie en religie nooit ver weg. Zo is er op het dak van mijn huis een altaar waar er elke dag bloemen en fruit aan de overleden man van mijn moeke wordt geschonken. Die man woont trouwens nog bij ons, want volgens Vietnamese traditie blijven overledenen nog negen generaties lang in het huis wonen. Gelukkig ben ik hem ’s nachts nog niet tegengekomen. Het dakterras waar het altaar staat is trouwens één van mijn favoriete plekjes in heel Hanoi. Mijn moeke heeft daar een hele verzameling planten die ze nauwgezet verzorgt. Het mooiste is de collectie orchideeën die in potten aan het dak hangt. Geef toe, er zijn slechtere settings om e-mails te schrijven en ice-tea te drinken. Dat laatste brengt mij trouwens bij één van de volgende dingen die ik heerlijk vind aan Vietnam, ik zou het zelfs een verslaving durven noemen. Ik ben namelijk helemaal verslaafd geraakt aan een soort heerlijke ice-tea die ze hier verkopen, kong-do. Valerie, An en ik zijn helemaal verkocht. Tijdens ons tripje naar Cambodja hebben we trouwens de variant met honing ontdekt, die ook ronduit heerlijk is. En geloof me vrij, op culinair vlak is hier nog veel meer van dat fraais te beleven. ZO is één van onze favoriete plekjes in de stad namelijk Highlands Coffee. Dat is zoiets als Starbucks, maar dan tien keer beter en half zo goedkoop. Mijn favoriete filiaal is op een boot op het West Lake, met een fantastisch uitzicht. Die boot is dan ook mijn tweede “office”. De koffie is perfect en het personeel behandelt mij als een prinsesje, aangezien ik waarschijnlijk hun beste klant ben. Bovendien krijg je bij de koffie een prachtige zonsondergang over het meer geserveerd. Of als je echt geluk hebt een storm op het water en een spectaculaire regenbui. En als je bij het lezen van al dat fraais jaloers wordt, dan is dat terecht.

Ondertussen klikt de klok echter en begin ik wel de hete adem van het thesiswerk in mijn nek te voelen…want jawel, er wordt wel degelijk gewerkt, meer en meer zelfs. Er is nog zoveel wat ik wil doen, maar tegelijkertijd ook nog zoveel dat moet gedaan worden.
Ik ga geen beloftes doen over volgende blogupdates, want jullie hebben al gemerkt dat ik niet zo’n regelmatige blogger ben… ga er maar van uit dat geen nieuws meestal goed nieuws is en dat ik jullie allemaal een beetje mis.

xxxi

U vraagt, wij draaien

Lieve allemaal,



U e-mailde mij. Smste mij. Belde mij. En dat allemaal met het in sommige gevallen subtiel en in andere gevallen het minder subtiel verzoek om te bloggen. Het is een leuk gevoel om te weten dat er iemand aan je denkt. En daarom hebben jullie van mij nog zo snel mogelijk een uitgebreide update te goed!



Ingrid belooft het u.



xxxi

terug van een zalige reis

Na een vermoeiende reis willen we even melden dat we alleen gezond en wel zijn teruggekeerd naar Hanoi. De storm die in het vorige bericht was vermeld bleek al over te zijn toen we in de luchthaven waren aangekomen dus we hadden geen probleem met de vlucht.

De reis is super verlopen! Morgen zullen we wel wat meer tijd vinden om foto's online te plaatsen. Je kan voorlopig al een kijkje nemen op de blog van Annelies en Daan.

Valerie en ik zijn weer aangekomen op ons 'kot'. Gelukkig stond de laptop nog waar we hem hadden achter gelaten en was er van de overstroming niets meer te zien. Ook de kraan van de lavabo is gemaakt tijdens onze afwezigheid, dus alles is tip top!!!

Morgen komt er een uitgebreider bericht, nu gaan we snel in ons bedje kruipen.

Groetjes,
An

De uitstap met Linh en zijn vrouw:


Dit is Linh die een slak wil opeten. Zijn vrouw zit naast hem




Ook wij hebben deze slakken moeten opeten. Het was even moeilijk maar het is ons toch gelukt! En eigenlijk moeten we toegeven dat ze best lekker waren!



Jaja, je ziet het goed, dit is een gefrituurd vogeltje!!! Blijkbaar een vietnamese specialiteit! Hier was het nog moeilijker om onze principes opzij te schuiven. Maar uiteindelijk hebben we er toch enkele opgegeten! Het is dus de bedoeling dat je het volledige vogeltje opeet! Het kopje bleek nog het sappigst te zijn... Best lekker!!!



Erg smalle brug waar je toch in 2 richtingen opkunt!



Prachtig uitzicht op het landschap!!!

Dit bericht is zo kort omdat we snel naar de luchthaven moeten vertrekken voor onze reis naar Cambodja! De storm die al enkele dagen geleden was voorspeld is echter nu pas uitgebroken! We hopen dat het vliegtuig toch nog opstijgt en dat we veilig aankomen!

Groetjes en tot na de reis!!!
An

surprise surprise!!!

eyla,

Gisteren zijn we met zen 3en gaan eten met Linh en zijn vrouw. We hadden hen uitgenodigd om te gaan eten in het enigste Belgische restaurant dat Hanoi rijk is om hen te bedanken voor alle moeite en tijd die ze in ons steken. Om het even samen te vatten: Linh helpt ons met alle praktische zaken zoals uitleggen hoe en waar we naar het zwembad kunnen, waar we best kunnen eten, hij haalt medicijnen indien nodig, als we een vietnamees niet verstaan dan bellen we Linh op en vertaalt hij alles voor ons, hij heeft uitgelegd welke taxi het goedkoopst is en welke bussen we kunnen nemen, bovendien heeft hij voor onze slaapplaats gezorgd...
Kortom al wat we maar willen weten kunnen we gewoon vragen aan Linh.
Zijn vrouw begint al even belangrijk voor ons te worden want zij vervult al onze vrouwelijke wensen. Zij gaat met ons stof kopen op de markt om er elk kledingstuk mee te maken wat we maar willen. Zo hebben we al 6 rokken, 2 kleedjes en een broek laten maken bij de naaister en er zijn nog 3 galajurken op komst! Vandaag heeft ze ons naar de kapper geleid! Voor 7 euro is mijn haar zeer goed geknipt en het is nog nooit zo goed gewassen!!! Je krijgt er nog een hoofdmassage bovenop.

Dus het mag duidelijk zijn, dat koppel doet echt alles voor ons!!! Een kleine traktatie van onze kant is bijgevolg niet meer dan normaal!
Het etentje was enorm gezellig en ja hoor ze vonden het Belgische eten heel lekker!!! Als voorgerecht waren het kaaskroketten en als hoofdgerecht koniginnenhapje met frietjes of gehaktballetjes in tomatensaus met frietjes. Linh is meestal de grappigste in huis. Bij de eerste hap deed hij steeds alsof het afschuwelijk was, uiteraard was dat een grapje want hij heeft echt zijn bord volledig opgegeten. Voor zijn vrouw was de portie iets te groot en dus heeft hij haar ook geholpen.

Ze hadden nog een grote verrassing voor Valerie en ik. Omdat Ingrid met haar vietnamese familie op reis is hadden Valerie en ik nog enkele dagen vrij. Bijgevolg hebben Linh en zijn vrouw ons uitgenodigd om mee te gaan naar hun familie op het platteland. Dat was uiteraard een super uitnodiging waar we beiden heel enthousiast over zijn. Morgen moeten we dus vroeg opstaan (om 5u!!!) om met hun te vertrekken naar hun familie.

Oh ja, we hebben ook nog voor onze thesis gewerkt :-D! We hebben deze namiddag een ontmoeting gehad met Mister Iwata. Dat is blijkbaar een grote kleine Japanse meneer die een masterplan heeft gemaakt voor hanoi. In tegenstelling tot het plan van de Koreanen wil hij van de omgeving van de red river een groot stedelijk park maken. Voor ons klinkt het in ieder geval veel beter in de oren dan het Manhatten van de koreanen. Hij heeft ons bovendien veel betere informatie gegeven (in het engels zelfs!). We zullen zijn masterplan zeker van naderbij bekijken!

Nu moeten we snel in ons bed kruipen want we moeten morgen veel te vroeg op!

Groetjes,
An

bericht voor de bezorgde ouders + update

Voor alle duidelijkheid: Hanoi is nog NIET overstroomd! De voorbije week waren er veel problemen in het noorden. Sapa is overstroomd. Dat is een bergdorp dat we volgende maand zouden bezoeken. Hopelijk is tegen dan de modder weggeruimd en is de treinverbinding hersteld.

Binnen enkele dagen zal de storm die boven Sapa heeft gewoed naar Hanoi overwaaien. Tegen dan zou de sterkte wel afgenomen moeten zijn. Hopelijk blijft de red river binnen haar oevers en is de storm over tegen de 18e zodat we nog met de vlieger naar Cambodja op reis kunnen.

Ingrid zal wellicht de stad uitvluchten met haar moeke en familie. Valerie en ik zullen rustig op ons kamerke blijven. We hebben reeds heel wat eten en drank ingeslagen zodat we niet verhongeren :-D, er staan nog genoeg filmkes op onze harde schijf om de tijd te doden en er valt ook nog heel wat te verwerken van ons veldwerk. Dus we komen de storm wel door :-D

Het enige wat wel ambetant zou kunnen worden is dat de electriciteit misschien uitvalt. In vietnam gebeurt dat wel vaker (als je de elektriciteitsdraden ziet hangen in de straat zal je dat ook niet verwonderen) ook het gsmverkeer laat het wel eens afweten bij slecht weer.

Deze foto's tonen een zeer normaal straatbeeld. Het lijkt alsof de vietnamezen nooit een elektriciteitsdraad vervangen, maar er gewoon steeds 1 bijhangen. Op bijna elke foto hangt er wel een draad in de weg. Wat ook grappig is, is dat de tellers van de elektriciteit gewoon buiten hangen. Op zich is dat wel gemakkelijk, zo moeten de bevoegde personen nooit de huizen betreden, bovendien moeten ze dan ook niet die verschrikkelijke honden trotseren...

Regelmatig hangen er uiteinden van de elektriciteitsdraden los naar beneden. We proberen deze steeds te vermijden in de hoop niet geëlektrocuteerd te worden. Maar wees gerust via borden in stations of andere openbare plaatsen worden de vietnamezen wel aangeleerd hoe ze iemand moeten helpen. :-D

Nog een kleine update van vandaag:

We hebben weer een deel van ons veldwerk gedaan. Vandaag was het echter weer broeiend heet, bijgevolg ging het veldwerk minder vlot dan anders. Gelukkig was het maar een klein stuk van Hanoi dat we moesten verkennen. Het was een klein industriegebiedje. Het was echter niet duidelijk wat er werd gefabriceerd. Wat wel opviel was dat in Vietnam industrie en wonen blijkbaar wel samengaan. De woningen bevonden zich gewoon her en der tussen de loodsen. Af en toe rees er ook een appartementsgebouw op.

Na die broeiende hitte zijn Valerie en ik wat inkopen gaan doen om dan het welverdiende zwemmeke te doen in het plaatselijke zwembad dat zich vlakbij onze woonst bevindt. We keken er al een tijdje naar uit en het heeft echt goed gedaan! Maar ons zwembad bevindt zich in open lucht. Voor ons is dat plezant omdat we dan wat kunnen bruinen. Maar aziatische vrouwen willen het liefst van al zo wit mogelijk blijven. Dat had als gevolg dat er zo goed als geen vrouwen in het zwembad zaten. De aziatische mannen zijn bovendien geen vrouwelijke vormen gewend. (Die vrouwelijke aziaten hebben meer het formaat van een kleine strijkplank) Toen wij als 2 westerse jonge vrouwen het zwembad betraden hadden we dan ook zeer veel bekijks. We zijn maar rap in het water gedoken. Maar de blikken bleven toch behoorlijk lang op ons gericht.

Wat ook opviel was dat het grote deel van de mannelijke zwemmers zich aan 1 kant van het zwembad bevonden. Dat deel was niet alleen minder diep maar had ook een uitstekend zicht op de schaarsgeklede vrouwen die op de 1e verdieping aerobic deden. Mannen hé, het blijven toch snoepers... :-D

Heel wat vietnamezen willen heel graag engels leren en willen dat ook oefenen met westerlingen. Bijgevolg worden we heel vaak aangesproken en zo ook in het zwembad. Deze keer was het een meisje van 10 jaar die een beetje onder druk van haar mama met ons wilde praten. Blijkbaar ging ze samen met haar mama 's avonds naar de engelse les. Ze konden allebei al behoorlijk engels. Af en toe moesten ze elkaar helpen. Het meisje was altijd heel blij als ze een woord beter kon uitspreken als haar mama waardoor we konden verstaan wat ze bedoelden. We moesten tonen of we deftig konden zwemmen. Na een kleine demonstratie bleek dat we het toch behoorlijk konden. Verder hebben we uitgelegd dat België een erg koud land was waar ze lekkere chocolade hadden en lekker bier. (even de clichés naar boven gehaald)

Blijkbaar doen we de mensen steeds een groot plezier door hun engels even te oefenen met een kleine babbel.

Morgen wacht er ons een voorlopig laatste deel van ons veldwerk.

Tot blogs!

Groetjes,

An

It's cheap you know!

Goedemorgen!!

De dagen vliegen hier voorbij, ondertussen zijn we al 3 weken hier en voelen ons al helemaal ingeburgerd in het Hanoise stadsleven. Bussen worden er genomen ipv taxi's en de dag wordt ingezet met een broodje met ei en suikerrietje sapje zoals echte Vietnamese studenten ontbijten.

De laatste dagen zijn we min of meer gespaard gebleven van de regenen en hebben we dus ons veldwerk goed kunnen verder zetten.

Maandag werd voor de eerste keer de andere kant van de oever verkent. Aangezien we wat problemen hadden met de bus, kwamen we er pas tegen lunchtijd aan en gingen we het eerste beste restaurantje binnen om er de plaatselijke keuken te proeven. Het eten was lekker, maar na het passeren van 2 ratten hielden we het er snel voor bekenen en vulden we onze magen maar met wat chips.. Dan maar terug verder werken. Niet veel later kwamen we terecht in een of andere inwijding of ceremonie waar we een tijdje van bleven meegenieten. Een hele gebeurtenis waar constant van kleren werd gewisseld, eten werd ingewijd, kartonnen paarden op het toneel kwamen en met een toorts gevaarlijk dicht naar de mensen werd gezwaaid. Een andere opmerkelijke gebeurtenis was de verkoop van goudvissen en koeien onder de brug!

In de namiddag nam de vrouw van Linh man ons weer mee naar de markt om nieuwe stofjes te kopen voor onze galakleedjes (de vorige waren niet van de juiste kwaliteit om de kleedjes te maken die we toen voorstelden) en de naaister om onze gemaakte kleren te passen. Wat we laten nameken komt identiek terug, dus daar zijn we zeer blij mee, maar het blijft toch afwachten op het hopelijk mooie resultaat van de galakleedjes. Het grappige aan de vrouw van Linh is dat ze ons constant wijst op de goedkope prijs van de stofjes (it's cheap you know!) en dan telkens de belgische prijs vraagt en altijd zegt:"ohh, very expensive! I can buy 20 pieces for the same price. It's cheap you know!".

Gisteren zijn we dan de peninsula (zoals Ingrid het noemt of het gedeelte gelegen tussen 2 rivieren ) gaan anlayseren. Hiervoor moesten we de Red River oversteken en tot onze grote verbazing was het eilandje, dat we in een van de 1e dagen waren gaan verkennen, bijna zo goed als verdwenen! Door de hevige regen van de laatste dagen waren enkel de daken van de huisjes nog zichtbaar en hier en daar stak er nog een bananenboom uit boven het water! Om jullie een idee te geven een voor en na foto:

Hiervan bekomen zetten we onze trip verder richting de site. Dit bleek een zeer rustig, proper en mooi dorpje te zijn. Zeer gastvrij! Algauw had de plaatselijke bevolking ons in't oog en ook onze schrik vor honden (iedereen heeft er wel een exemplaar of 3 van!). Een vriendelijk vrouwtje nodigde ons dan al snel uit voor een hapje en een sapje bij haar thuis.

Ook al zien zij ons als een attractie, deze oprechte vriendelijkheid doet toch deugd in vergelijking met het relatieve anonieme leven dat we in Hanoi city leiden. Ons werk werd na een wat vreemd afscheid door de moeilijkheid van communiceren terug verder gezet. We ontdekten dat de bouwstijl in heel Hanoi wel min of meer hetzelfde is en opvallend voor dit dorpje was wel dat er zo goed als geen auto's reden! Tegen het einde van de trip werden we nog aangeklampt door de plaatselijke tieners die graag wilden poseren voor ons en onder constant gegiechel de jongens die in het water iets aan het vangen waren wilden tonen. Erna werd onze dag weer in stijl afgesloten in ons ondertussen favoriete restaurantje, Koto, in Hanoi.

Groetjes,

Valerie

Belgisch weertje

Regenseizoen: Er werd ons verteld dat regenseizoen betekent dat de hemelsluizen gedurende 2 uur per dag open staan en het voor de rest van de tijd droog warm weer zou zijn.
Niets is minder waar...
De eerste 10 dagen leek het regenseizoen nog zeer goed mee te vallen. In plaats van de verwachte stortregen, was het eerder een korte normale regenbui en dat niet eens elke dag maar eerder om de 3 dagen ongeveer.
Maar sinds vandaag beseffen we wel degelijk dat het regenseizoen is. Tijdens ons veldwerk langs de rode rivier begon het met enkele fikse regenbuien. Uiteraard hadden we geen jas bij (wie zou dat wel doen als het 30 graden is buiten en de zon schijnt?), bijgevolg moesten we af en toe schuilen op een terrasje onder 1 van de vele plastic zeilen die aan de huizen hangen.
Met het gedacht dat de regen wel zou ophouden hebben we nog enkele pogingen ondernomen het veldwerk te hervatten maar dat bleek niet veel op te brengen. Dan maar het koreaans masterplan voor Hanoi in 2020 gaan bekijken op 1 of andere tentoonstelling.
Maar zelfs om 17u was het nog steeds niet gestopt met regenen. In de plaats van minder regen kwam er steeds meer en meer en nu ('s avonds) is het echt aan het stortregenen. Gelukkig zitten Valerie en ik hoog en droog op de 4e verdieping!
In ieder geval zal het de eerste nacht zijn dat de airco uit blijft en dat de trui uit de koffer wordt gehaald. Blijkbaar komen die extra kilo's in de koffer dan toch van pas.
Volgens de voorspellingen zou het nog minstens 2 dagen regenen. Hopelijk lijdt ons veldwerk daar niet te hard onder. Positief punt is alvast dat de smog wel wat minder zal zijn en dat het ondertussen eindelijk enkele graden kouder is buiten.

tot Blogs,
An

Bezoek aan de markt

Hallo!!!

Weer een snelle update met enkele foto's!

In laatste instantie kregen we eergisteren avond van Linh man telefoon dat zijn vrouw ons de dag erna wou meenemen om kleren te laten maken. Onze geplande avond van werken aan de thesis werd dus al snel vervangen door te zoeken naar mooie galakleedjes! Gelukkig hebben we wel een flexibel werkschema :). Eerst nam ze ons dus mee naar de markt om stofjes te kiezen. Echt goedkoop en veel keus! Enkele kledingstukken wilden we laten namaken en we kozen ook meteen stof voor een galakleed in zijde. Dan naar een andere winkel om het stof voor het onderkleed te kopen en daarna naar de kleermaker zelf. Gelukkig hadden we een tolk bij, want we wilden alledrie een mengeling van verschillende voorbeelden, wat we dus zeker niet in gebarentaal uitgelegd kregen. Nu is het natuurlijk afwachten op het resultaat (16e augustus) want het was de eerste keer dat ze zo een soort kleren moest maken :) Maar om jullie een idee van prijs te geven, het galakleed zal ons uiteindelijk een 20 euro kosten! We voelden ons meteen in ons nopjes en zagen ons volgend jaar al alle galabals afschuimen in onze nieuwe outfit!

Erna werd er terug wat aan de thesis gewerkt en werden enkele praktische zaken in orde gebracht.

Vandaag zijn we dan aan het veldwerk van het volgend vierkantje begonnen, gelegen aan de Cau Long Bien bridge (oudste brug van Hanoi, gebouwd door de Fransen). Hierin is een grote markt, het station en de slums gelegen. Een hele interessante belevenis, maar het bracht ook enkele spannende momenten met zich mee (zoals een bekogeling met fruit en soms ook wel kwade blikken als we foto's namen).

We zijn ook nog te weten gekomen dat cholera en een diarree epidemie in Hanoi is uitgebroken... extra uitkijken dus voor rauwe groeten.

Hier nog enkele foto's:



Spelende kinderen op het eilandje in de Red River. Vermoedelijk hadden ze nog nooit (of toch niet vaak) een westerling gezien. Ze trokken in ieder geval zeer grote ogen toen we langs kwamen en we bleken de attractie van de dag te zijn.






Dergelijke dames met ontzettend zware lasten aan hun schouderstok lopen her en der door Hanoi. Ze verkopen de gekste dingen. De ene keer doen hun 2 manden dienst als lopende keuken, de andere keer verkopen ze kleding en de gebruikelijke plastic sletskes die veel inwoners hier dragen. Meestal verkopen ze echter fruit.
Je zou je ook even moeten inbeelden hoe zij de straat over steken. Vaak nemen zij de kortste weg over het kruispunt, wat gewoon diagonaal is en dus niet via de middenberm. Tussen de honderden brommerkes en auto's zie je dan 2 manden waggelend de straat oversteken... best indrukwekkend.







Bij het bezoek aan de markt zijn we te weten gekomen hoe de vrouwtjes aan hun koopwaar komen. Bij een bepaalde vrachtwagen was er een gevecht ontstaan tussen de dames. Blijkbaar werden daar grote manden verkocht voor een appel en een ei. De vrouwen stonden te drummen aan de vrachtwagen met het geld in hun handen. De mensen van de vrachtwagen probeerden hen wat verder weg te houden maar zonder resultaat. Er ontstonden enkele schermutselingen wegens twijfel over de eigenaar van enkele manden. In ieder geval hebben we begrepen dat niets is wat het lijkt. De koopwaar van deze dames komt niet van op de veldjes rond hun huis maar wordt wellicht ingevoerd vanuit de landelijke gebieden rond Hanoi en dan doorverkocht. Als westerling iets kopen van deze dames is ook onbegonnen werk want we hebben geen flauw benul van de eigenlijke waarde van hun koopwaar en we worden bijgevolg serieus int zak gezet.

Morgen volgt er alweer een nieuwe buurt om te onderzoeken! Deze namiddag houden we ons bezig met onze kleren te wassen. Vermoedelijk zullen enkele stuks wel serieus krimpen wegens onze onwetendheid over wasmachines. (bloos, bloos)

Groetjes,
Valerie en An

Eerste lading foto's

In een lokaal Vietnamees restaurant waar ze alle verschillende soorten gerechten 'verzamelen' in plaats van één specialiteit per restaurantje. Het klaarmaken van een van deze specialiteiten is zichtbaar op de achtergrond.

Een extra nachtje in Bankok vonden we precies niet zo erg :) Relaxen aan het zwembad, gevolgd door een uitgebreid avondbuffet en afgesloten met lekkere cocktails en life muziek!

Wij met kapitein tijdens de boottrip op de Red River.

Het kantoor met zwembad van Tung met uitzicht op een meer van een halve hectare!!

Typische woningen op het eilandje waar we onze eerste analyse hadden gedaan.

Tijdens onze eerste analyse zagen we enkele jongeren die vanop de bovenste vakwerk ligger van de Cau Long Bien brug naar beneden in de Red River sprongen! Vrij indrukwekkend zeker aangezien de rivier op sommige plaatsen niet zo diep kan zijn! Iets wat wij hen niet hebben nagedaan in ieder geval :)

Meer foto's gaan zeker nog volgen!

Terug in Hanoi

Twee dagen geleden zijn we terug neergestreken in Hanoi. Gisteren zijn we dan ook aan het veldwerk begonnen. (Jaja, we zijn hier wel degelijk niet alleen maar op vakantie :-) ) We hebben de hele dag op een vissersbootje op de Red River gezeten om een overzicht te krijgen van de stad rond de rivier. Het was heel leuk en ook nuttig, maar het was wel heel warm. We hebben er dan ook alledrie een rood velletje aan overgehouden, de ene al iets meer dan de andere. Daarna zijn we uitgenodigd om bij Vietnamezen thuis te gaan eten. Het was best grappig aangezien ze geen Engels konden, maar het was eigenlijk heel gezellig.
Ondertussen is ook Thang hier in het huis beland, hij is de zoon van mijn "moeke". Hij woont al elf jaar in Parijs en gedraagt zich bijgevolg als een echte Parisien, inclusief een kopje koffie aan zijn hand vastgelijmd. Hij heeft me gisteren per scooter "Hanoi by night" laten zien (ja mama, ja papa, ik droeg een helm) en het was superleuk.
Vandaag zijn we voor onze thesis een eilandje in de rivier gaan bekijken en het was vooral warm. Gelukkig was ik net voor de stortbui thuis waar ik werd verwelkomd door mijn moeke met fruit en mais. Ze heeft zo die typische grootoudertrekjes om je te overladen met eten. Maar voorlopig krijg ik haar nog niet uitgelegd dat ik geen twee maiskolven als vieruurtje aankan.

Ik hou jullie op de hoogte van meer van dat fraais!

xxxi

God in Frankrijk / Tung in Vietnam

Hey allemaal,
We zijn verhuisd! En morgen verhuizen we terug!
Gisteren hebben we Tung en Tuan ontmoet. Tung is een architect en docent aan de lokale universiteit en is bevriend met Kelly. Het is een grappige man met skaterbroek en te groot hemd en hij komt ongeveer tot aan Ingrid haar schouder :-) ! Na een introductie van de geschiedenis van Hanoi zijn we samen gaan uit eten in een vegetarisch restaurant met fake garnalen!!!
Daarna zijn we vertrokken naar Tungs huis 35 km buiten Hanoi. Voor het eerst sinds dagen roken we min of meer frisse lucht en zagen we de sterren. Tung zijn huis en domein zijn werkelijk adembenemend!!! Stel je voor 1 hectare waarvan een halve hectare een vijver met prachtige waterlelies (met watervalletje), een wilde tuin met exotische bloemen en vlinders en dan een corbusiaans huis. Het landschapskantoor is boven het zwembad gebouwd. Bijgevolg kan je buiten zwemmen maar in de schaduw. 1 klein minpuntje: Er lopen 6 honden rond, waarvan 1 Mickey genaamd. Mickey is niet zo geliefd bij de medewerkers en net zo min bij ons en zo het schijnt ook niet echt bij Kelly. Mickey blaft EN bijt!!! De andere honden blaffen alleen maar.
Vandaag eerste officiële werkdag maar niet zo veel gewerkt. Tung heeft ons wel ingeschakeld om voor hem een ontwerp in beeld te brengen. We hebben dan onze sketchup-skills boven gehaald. Voorlopig is er niet veel resultaat maar dat wijten we aan een onbestaand concept. (De archies onder ons zullen dit wel begrijpen.)
Morgen verhuizen we naar de nabijgelegen universiteit. Daar hebben we een keukentje en daar kijken we wel naar uit. Vanmiddag hebben we namelijk in een 'barak' langs de straat gegeten samen met 3 andere vietnamese studenten die hier werken en het was duidelijk dat hun magen er beter tegen bestand waren.

We houden jullie verder op de hoogte.

Groetjes,
Ingrid, Valerie en An (in constante staat van zweterigheid)

Hey allemaal,

Eerst en vooral voor de bezorgde zieltjes, die rat was niet in het huis gelukkig, maar buiten. Zoals An en Valerie al zeiden was ik inderdaad (behoorlijk) ziek (waarschijnlijk door de hitte). Gelukkig hebben An en Valerie goed voor mij gezorgd, waarvoor dank meisjes :)
Ik voel me nu gelukkig wat beter, maar toch nog wel vrij zwakjes, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik moeilijk kan eten door ziek te zijn.
Ik had beloofd mijn adres te posten, dus bij deze:

NGHI TAM 84/12
TAY HO
HANOI

Opgelet voor mensen die ik eerder mijn adres heb gemaild het zou kunnen dat ik toen de cijfers heb verwisseld!!!
Mijn telefoonnummer is +841224297864

Mijn Belgische simkaart geraakt hier niet geregistreerd, dus mij daarop bellen of smsen heeft geen zin.

Het verblijf bij mijn "moeke" valt goed mee, alleen is het heel moeilijk dat ze werkelijk geen woord Engels spreekt. De 30e komt haar zoon aan uit Parijs, dus hopelijk vergemakkelijkt dat de communicatie wat.

De hitte en de smog in de stad zijn erg zwaar en het verkeer is onvoorstelbaar. Daarstraks was de elektriciteit uitgevallen waardoor de verkeerslichten niet werkten. Toen we dan een grote baan moesten oversteken leek het wel alsof we de E40 moetsen te voet oversteken.
Ik heb ook mijn eerste ritje achterop de scooter overleefd bij Linh, onze contactpersoon hier. Vreemd genoeg is achterop zitten minder eng dan er tussen te lopen. Mijn taxi is ook al een keer gebotst, maat dan is de policy blijkbaar gewoon doorrijden. Daarstraks heb ik nog een motorongeval zien gebeuren op weg naar huis.

Wegens ziek zijn doe ik het voorlopig rustig aan vandaag. Ik heb net "man ku" of zoiets geproefd bij mijn moeke, heel lekker fruit.

Ik hou jullie op de hoogte!

Ingrid

Hanoi eerste dagen

Na bekomen te zijn van onze eerste indrukken hebben we de stad verder bezocht. Volgens de vietnamezen moet je de stad leren kennen door naar het Hoan Kiemmeer te gaan en de schildpaddentempel te bezichtigen. Zo zijn we dan ook onze eerste wandeling door hanoi begonnen.
Vandaag hebben we enkele andere pareltjes bzocht namelijk het museum van schone kunsten en de tempel van de literatuur. Door de vele taxiritten die we er al op hebben zitten hebben we ook al enkele modernere straten van Hanoi kunnen bezichtigen. Enkele merken die voorbij zijn gevlogen: Ikea, Dell, Samsumg, ... heel wat westerse merken dus...
Valerie en An slapen momenteel in een guesthouse. Onze kamer is die van de directeur :-) niet dat dat verschil uitmaakt, hoewel... Ingrid was gisteren ziek en zij heeft toen een extra kamer gevraagd in het guesthouse waar uiteindelijk Valerie heeft geslapen, want de eerste kakkerlakken werden ontdekt !!! En in het huis waar Ingrid verblijft werden de eerste ratten opgemerkt.
Gelukkig dat de meeste toiletten nog wel goed in orde zijn.
De vietnamese keuken kan ons voorlopig goed bekoren, hopelijk resulteert het niet in nachtjes doorbrengen op het toilet, voorlopig kunnen onze magen het nog wel aan. De hitte is harder te verduren.
Morgen hebben we een ontmoeting met Tuan, waarbij we hopen meer te weten te komen over ons thesisonderwerp.
Het zal nog even wachten worden op foto`s tot we op onze definitieve verblijfplaats geinstalleerd zijn.

Groeten van Valerie en An

Aangekomen !!!

Voor de ongeruste zieltjes is dit een belangrijk bericht... We zijn eindelijk aangekomen in Hanoi!
Tijdens de vlucht bleek er reeds een technisch probleem te zijn. Bijgevolg werden we wat ongerust. Gelukkig zijn we toch veilig kunnen landen. We weten ondertussen ook wat het woord `transit passenger` betekent, namelijk lang wachen en van hier naar daar gestuurd worden. Het heeft wel enkele uren geduurd eer we uiteindelijk aan de juiste bagageband stonden. En nog enige tijd latr waren we eindelijk in het bezit van onze bagage. We werden dan naar en bus geleid die er redelijk verdacht uitzag. We moeten wel toegeven dat de Thai behoorlijk inventief zijn in het versieren van een bus; mooie lampjes bijvoorbeeld... en enkele losstaande zetels die dan gedraaid worden als voetbank ...
Na een toertje te hebben gereden op fantastische beton viaducten :-) werden we afgezet aan het hotel dat eigenlijk slechts enkele meters van de luchthaven vandaan was.
En toen...
bleek die gecanceld vlucht...
toch niet zo erg!
Want hey, het was een luxehotel inclusief thaise harpspeelster bij de inkom/megahal met gigantische lotusbloem in spiegelglas...
en.................................
een zwembad !!! Jaja een zwembad...
Ook diner en ontbijt waren meer dan ok en uiteraard op kosten van air france...

Uiteindelijk volgende dag toch nog geland in Hanoi.
Eerste indruk: Verschrikkelijk druk en verschrikkelijk warm!!!

We houden jullie op de hoogte. Nu hebben we eerst even nood aan een douche...

Groetjes van ons 3

Spannend!!!

Nog twee nachtjes slapen en het grote avontuur kan beginnen!