bericht voor de bezorgde ouders + update

Voor alle duidelijkheid: Hanoi is nog NIET overstroomd! De voorbije week waren er veel problemen in het noorden. Sapa is overstroomd. Dat is een bergdorp dat we volgende maand zouden bezoeken. Hopelijk is tegen dan de modder weggeruimd en is de treinverbinding hersteld.

Binnen enkele dagen zal de storm die boven Sapa heeft gewoed naar Hanoi overwaaien. Tegen dan zou de sterkte wel afgenomen moeten zijn. Hopelijk blijft de red river binnen haar oevers en is de storm over tegen de 18e zodat we nog met de vlieger naar Cambodja op reis kunnen.

Ingrid zal wellicht de stad uitvluchten met haar moeke en familie. Valerie en ik zullen rustig op ons kamerke blijven. We hebben reeds heel wat eten en drank ingeslagen zodat we niet verhongeren :-D, er staan nog genoeg filmkes op onze harde schijf om de tijd te doden en er valt ook nog heel wat te verwerken van ons veldwerk. Dus we komen de storm wel door :-D

Het enige wat wel ambetant zou kunnen worden is dat de electriciteit misschien uitvalt. In vietnam gebeurt dat wel vaker (als je de elektriciteitsdraden ziet hangen in de straat zal je dat ook niet verwonderen) ook het gsmverkeer laat het wel eens afweten bij slecht weer.

Deze foto's tonen een zeer normaal straatbeeld. Het lijkt alsof de vietnamezen nooit een elektriciteitsdraad vervangen, maar er gewoon steeds 1 bijhangen. Op bijna elke foto hangt er wel een draad in de weg. Wat ook grappig is, is dat de tellers van de elektriciteit gewoon buiten hangen. Op zich is dat wel gemakkelijk, zo moeten de bevoegde personen nooit de huizen betreden, bovendien moeten ze dan ook niet die verschrikkelijke honden trotseren...

Regelmatig hangen er uiteinden van de elektriciteitsdraden los naar beneden. We proberen deze steeds te vermijden in de hoop niet geëlektrocuteerd te worden. Maar wees gerust via borden in stations of andere openbare plaatsen worden de vietnamezen wel aangeleerd hoe ze iemand moeten helpen. :-D

Nog een kleine update van vandaag:

We hebben weer een deel van ons veldwerk gedaan. Vandaag was het echter weer broeiend heet, bijgevolg ging het veldwerk minder vlot dan anders. Gelukkig was het maar een klein stuk van Hanoi dat we moesten verkennen. Het was een klein industriegebiedje. Het was echter niet duidelijk wat er werd gefabriceerd. Wat wel opviel was dat in Vietnam industrie en wonen blijkbaar wel samengaan. De woningen bevonden zich gewoon her en der tussen de loodsen. Af en toe rees er ook een appartementsgebouw op.

Na die broeiende hitte zijn Valerie en ik wat inkopen gaan doen om dan het welverdiende zwemmeke te doen in het plaatselijke zwembad dat zich vlakbij onze woonst bevindt. We keken er al een tijdje naar uit en het heeft echt goed gedaan! Maar ons zwembad bevindt zich in open lucht. Voor ons is dat plezant omdat we dan wat kunnen bruinen. Maar aziatische vrouwen willen het liefst van al zo wit mogelijk blijven. Dat had als gevolg dat er zo goed als geen vrouwen in het zwembad zaten. De aziatische mannen zijn bovendien geen vrouwelijke vormen gewend. (Die vrouwelijke aziaten hebben meer het formaat van een kleine strijkplank) Toen wij als 2 westerse jonge vrouwen het zwembad betraden hadden we dan ook zeer veel bekijks. We zijn maar rap in het water gedoken. Maar de blikken bleven toch behoorlijk lang op ons gericht.

Wat ook opviel was dat het grote deel van de mannelijke zwemmers zich aan 1 kant van het zwembad bevonden. Dat deel was niet alleen minder diep maar had ook een uitstekend zicht op de schaarsgeklede vrouwen die op de 1e verdieping aerobic deden. Mannen hé, het blijven toch snoepers... :-D

Heel wat vietnamezen willen heel graag engels leren en willen dat ook oefenen met westerlingen. Bijgevolg worden we heel vaak aangesproken en zo ook in het zwembad. Deze keer was het een meisje van 10 jaar die een beetje onder druk van haar mama met ons wilde praten. Blijkbaar ging ze samen met haar mama 's avonds naar de engelse les. Ze konden allebei al behoorlijk engels. Af en toe moesten ze elkaar helpen. Het meisje was altijd heel blij als ze een woord beter kon uitspreken als haar mama waardoor we konden verstaan wat ze bedoelden. We moesten tonen of we deftig konden zwemmen. Na een kleine demonstratie bleek dat we het toch behoorlijk konden. Verder hebben we uitgelegd dat België een erg koud land was waar ze lekkere chocolade hadden en lekker bier. (even de clichés naar boven gehaald)

Blijkbaar doen we de mensen steeds een groot plezier door hun engels even te oefenen met een kleine babbel.

Morgen wacht er ons een voorlopig laatste deel van ons veldwerk.

Tot blogs!

Groetjes,

An