27 september 2008

Wat doe je terwijl je op de koerier wacht? De blog updaten dan maar. Voor ongeveer de laatste of één van de laatste keren waarschijnlijk, want jammer maar helaas, het avontuur zit er bijna op. Ik zit namelijk niet voor niks op de koerier te wachten die mijn (te zware) spulletjes naar België gaat verschepen. Maandag vliegen we immers naar huis. Mooie liedjes duren helaas nooit lang :)
Gisteren zijn we heel vroeg terug in Hanoi neergestreken, na een geweldig tripje naar Sapa. Ik denk dat we het alle vijf het er over eens zijn dat het absoluut prachtig was, het ene adembenemende landschap van rijstvelden op terrassen in de bergen na het andere volgde elkaar op. Bovendien hadden we een prima gids, May Pham, die heel de dag vrolijk giechelde. Leuke meid. Na drie dagen en veel te weinig uurtjes slaap op de nachttrein belandden we dan terug in Hanoi met zijn vijven. Jammer genoeg is de stad behoorlijk grijs en regenachtig. Volgens het weerbericht ligt dat aan een storm die over het noorden trekt. Volgens mij is dat echter omdat Hanoi een beetje droevig is omdat we bijna weggaan ;) Wij proberen nog iets heel moois te maken van onze laatste dagen hier in Vietnam en genieten nog even met volle teugen. Hopelijk doen jullie dat ook van jullie eerste dagen in Leuven.

Tot gauw!

xxxi

14 september 2008

U vroeg erom


Wij klaar om het moon festival te gaan vieren vanavond :-)


Anoniempje ^^

10 september 2008

nog steeds veldwerk!

Hey,
We zijn dus nog steeds volop met ons veldwerk bezig. De tijd begint nu wel heel kort te worden. We hebben namelijk nog slechts 4 dagen. Die 4 dagen moeten dus zo goed mogelijk gespendeerd worden! Wat betekent dat we steeds bekaf thuis komen en we ondertussen uit onze voorraad water en toiletpapier zijn omdat we pas thuiskomen als de supermarkt reeds gesloten is. We doen echter dapper verder!
Gisteren kwam er een verrassing langs gewandeld toen we een koffie aan het drinken waren in (jaja, je kunt het al raden) hyghlands coffee. Vanuit het raam zag ik namelijk Arnout, een vriend van mij, lopen. Hij verblijft blijkbaar ook in Hanoi voor zijn stage en hij is dan mee koffie komen drinken. Voor hem was het een hele opluchting dat hij eens nederlands kon babbelen. We hebben wat gebabbeld over onze ontdekkingen in Hanoi, om dan uiteindelijk toch weer verder te werken.

Ik had vorige keer beloofd nog enkele kenmerken mee te geven:
De vietnamese paspop doet nooit haar broek toe!
De brommer is het verlengstuk van het huis. Je kan er op eten (jaja met stokjes!!!), je baby borstvoeding geven, slapen,...
De vietnamezen houden van muziek! Maar geen gewone muziek! Ze houden van verschrikkelijk melige muziek en het liefst van al zingen ze die luidkeels mee in de karaoke!!! Omdat het zo populair is zijn er ook ontzettend veel liedjesprogramma's op TV die dan ook overal op staan zodat we steeds vergezeld worden met een melig deuntje op ons veldwerk!
Dat ze zoveel van muziek houden is ook elders te merken: door de luidsprekers op straat wordt smorgen en savonds het nieuws van de dag verteld, maar eerst wordt dat ingeluid door een mooi liedje! Als de vrachtwagens achteruit rijden, hoor je in plaats van het normale gepiep, jingle bells of happy birthday! En het ijscremekarretje heeft een welbepaald muziekje dat we ondertussen al allemaal mooi kunnen mee neuriën.
Badminton en dammen zijn de nationale sporten! Terwijl de vrouwen het zware werk doen, zitten de mannen meestal te dammen met een pint in hun handen.
Het zware werk wordt hier bijna altijd door vrouwen uitgevoerd. Zij werken op de rijstvelden en halen het vuilnis op.
De kinderen worden hoofdzakelijk opgevoed door de grootouders. Wanneer de school uit is zie je steeds grootouders met een kind op hun schouders naar huis wandelen. De vietnamezen die rijk genoeg zijn kunnen zich een nanny veroorloven. Linh zijn vrouw heeft bijvoorbeeld een nanny.
Vietnam is niet vriendelijk voor holebi's. Althans dat zegt de vrouw van Linh. Ze hebben wel 1 homofiele vietnamese zanger die ook een vaste vriend heeft, maar sssshhhhht, dat mag niemand weten :-D. Hoewel iedereen hiervan op de hoogte is, is dat toch een 'big secret'. Travestieten hebben blijkbaar een groter probleem. Operaties zijn in Vietnam niet toegelaten dus trekken deze mensen naar thailand. Het probleem is echter dat je bijna onmogelijk het geslacht op uw paspoort kunt veranderen met als gevolg dat die mensen op de zwarte lijst van de vliegtuigmaatschappijen komen te staan en niet mee mogen vliegen. Onmogelijk te snappen voor de vietnamezen dat Belgen zo ruimdenkend zijn!
Alles is goed voor de gezondheid!!! Schildpadden eten is goed voor zwangere vrouwen, een drankje waar een slang vrij lang heeft ingelegen kan dienst doen als viagra, allerlei andere drankjes zijn blijkbaar ook steeds goed voor het 1 of ander. Echt opmerkzame veranderingen in ons lichaam hebben we echter nooit gevoeld na het eten of drinken van al die speciale gevallen!
De gemiddelde leeftijd van de vietnamezen is 25 jaar, de gemiddelde leeftijd waarop een vietnamees trouwt is 20-25 jaar, de gemiddelde leeftijd waarop een vietnamees kindjes krijgt is 25 jaar! Over heel Hanoi zie je dus verschrikkelijk veel winkels met trouwkleren of babykleren! En elke dag zie je wel een paar koppels die trouwfoto's aan het maken zijn. Uiteraard is de bruid dan steeds wit geschminkt en heeft de bruidegom een ongelofelijk kitcherig kostuum aan.
Aangezien wij eruit zien alsof we ook tot die leeftijdscategorie behoren durven linh en zijn vrouw ons daar ook geregeld attent op te maken. Ze polsen eens naar onze trouwplannen en of we kinderen willen enzovoort.

Dit was het voorlopig! Morgen weer een hele dag veldwerk! Hopelijk maken we vorderingen. It's all about water!!!

Groetjes,
An

7 september 2008

"Field"work

Deze keer ben ik er wat sneller bij om een nieuw berichtje te plaatsen. De voorbije dagen waren grotendeels gevuld met veldwerk te doen. En dan komt een mens al wel eens iets tegen... Zo liep ik op een blauwe maandag eens door een straatje waar zich in de late namiddag nogal veel kindjes aan het spelen zijn. Ze zagen er zo schattig uit, tot ik zag wat het spelletje was. Ze waren een slang (weliswaar een kleintje, maar toch) aan het rondzwieren terwijl ze hem aan het puntje van z'n staart vasthielden. Slik. Ik heb mij maar snel uit de voeten gemaakt...
Een andere dag had ik het lumineuze idee opgevat om het traject van de Red River eens van zo nabij mogelijk te volgen, want "it's all about water" volgens Kelly. Het pad begon glad, maar redelijk begaanbaar. Dat bleef echter niet duren en na een paar uitschuivers bleef mijn schoen genadeloos diep in de modder steken. Daar stond ik dan, in the middle of nowhere op één schoen. De andere was nergens te zien. Dan ben ik maar met blote handen in het water en de modder beginnen graven op zoek naar de schoen... Ik moest stiekem denken aan alle horrorverhalen van de dokter over parasieten in stilstaand water. Net voor zonsondergang was hij gelukkig terecht. Alleen was het geen zwarte laklederen birckenstock meer, maar wel een bruine, stinkende variant. Lichtjes beschaamd heb ik dan maar de bus naar huis genomen terwijl ik vol modder hing.
Meer in de bewoonde wereld is er echter ook vanalles te zien en te beleven. De specialiteit van mijn site zijn honden. Om op te eten, bedoel ik dan. Zo ontdekte ik op de markt de kraampjes waar er hondenvlees verkocht wordt en het ziet er ronduit degoutant uit. Je moet het je namelijk niet voorstellen als mooie stukjes vlees. Nee, het is gewoon een hele hond die gerookt of gebakken is en die dan in moten wordt gesneden. Zo ligt er dan letterlijk een hond in schijfjes, met kop en al op de toonbank. Ranzig, echt, om nog maar te zwijgen van de geur.
En ook vandaag stond er weer een avontuur op het programma. Ik liep door een straatje met één huis, waar -uiteraard, dit is Vietnam- een waakhond was. De hond hing echter niet aan een ketting. Sommigen onder jullie weten misschien dat ik echt oprecht heel veel schrik heb van honden. Er was echter maar één weg, dus... Naarmate ik het huis naderde begon de hond te blaffen. Maar het cliché dat blaffende honden niet bijten stelde mij niet bepaald gerust. Terecht, zo bleek, want eens ik goed en wel voorbij het huis was, begon de hond mij achterna te lopen. De hond trapte op de achterkant van mijn slipper (ondertussen weer zwart, wel nog steeds stinkend) waardoor ik voorover viel en de hond nogal verdacht enthousiast met zijn poten op mij sprong. Op dat moment vond ik het heel even een goed idee dat mensen hier hond eten. Na een gil die ongetwijfeld kilometers ver te horen was kwam de eigenaar naar buiten gelopen en ging dat vreselijk beest gelukkig weg.
Ja veldwerk, het is zo eens iets anders dan koffietjes drinken bij Highlands Coffee :)


xxxi

6 september 2008

eindelijk nog is een berichtje!

Gegroet!
Het is weer lang geleden. Waarom vragen jullie zich af? Wel de tijd begint te korten. Er moet nog veel gewerkt worden! Bovendien voelt Hanoi nu echt aan als onze thuis, wat betekent dat we de weinige vrije tijd graag gebruiken om nog eens een cafétje te doen of een avondwandeling. Bloggen wordt dan meestal steeds een dag uitgesteld.
Hoe verlopen de laatste dagen? Wel als het niet regent gaan we naar onze site om veldwerk te doen tot als de zon ondergaat (dat is al rond 18u30). Als het wel regent proberen we te verwerken wat we ontdekt hebben op onze site. Tussen al dat veldwerk door hebben we nog enkele afspraken af te handelen om meer data los te weken van de Vietnamezen. De ontspanning is vooral tijdens het lekkere eten en 's avonds en filmke of iets dergelijks. Bovendien spenderen we ook wel wat tijd aan de bushalte en op de bus. De bus kost namelijk slechts 3000 VND, terwijl de taxi al gauw aan 70 000 VND zit. (25 000 VND=1eur)

Ik zou jullie nog enkele kenmerken willen geven van Vietnam:
De mensen rijden hier meestal rond met de plaatselijke monovolume, die volgens westerse ogen nogal veel weg heeft van de typische VESPA :-D. Maar niet getreurd op die VESPA kan wel echt ALLES vervoerd worden!!! Dat gaat van goudvissen, eenden, varkens tot fitnesstoestellen of een doodskist (we moeten wel toegeven, die laatste werd wel vervoerd in een Vespa in de vorm van een driewieler met klein laadbakje)
De Vietnamezen zijn ongelofelijk vriendelijk voor buitenlanders, maar net iets minder voor hun mede landgenoten.
Ze hebben hier de vreemde gewoonte van steeds vlak voor uw voeten te stoppen of te vertrekken.
Ze willen enorm graag engels leren en spreken, maar geraken meestal niet verder dan; Hellow!... Where are you from (deze zin spreken ze dan wel uit zonder de r). Soms komt er dan nog achter How old are you? (maar het woord old komt er meestal niet goed uit waardoor we vaak antwoorden, Good thank you) We mogen geen vraag terugstellen wnat dan snappen ze er niks meer van en beginnen ze te giechelen.
Er zit een fout in hun Vietnamees-engelse woordenboek: blauw= green en groen=blue
De toeristen die hier rondlopen kunnen we categoriseren volgens; huwelijksreis, adoptiekind, sextoerist, trekkers, de rest (deze categorie bestaat bijna uitsluitend uit ons 3)
Alle vietnamezen hebben een job. Hoe kan dat in een ontwikkelingsland? Wel de supermarkt is het beste voorbeeld, 1 iemand houdt de deur open, minstens 2 mensen staan aan de lockers waar je je zak moet afgeven, minstens 1 iemand staat aan de eigenlijk ingang van de supermarkt om te zien of je geen rugzak meer hebt om iets mee te kunnen pikken, meerdere mensen houden de wacht in de supermarkt, dan heb je de gewone winkelbedienden die wij ook hebben om de rekken te vullen, als je gaat betalen staat er 1 iemand achter uw kassa en minstens 1 iemand om al uw koopwaar in een zakje te steken, als je met VISA betaald wordt er iemand bijgehaald om met u naar de VISAautomaat te lopen en als laatste staat er ook nog iemand aan de uitgang. Een pak meer volk dan in de Belgische supermarkt dus!
Al het eten is vers op restaurant! Enkele minuten voor uw bestelling liepen de beesten namelijk nog vrolijk rond. Geen koelkast of diepvriezer meer nodig dus!
De vietnamezen houden zich aan een gezonde geest in een gezond lichaam! Ze gaan namelijk smorgens vroeg (5u) en 's avonds (vanaf 17u) exercisen, dat is zowat gewandel en gezwaai met je armen en af en toe aerobic en stretchen. Ze vergeten wel dat ze gewoon de smog van het verkeer inademen.

Voila als ik nog op enkele merkwaardige kenmerken kom zal ik jullie dat zeker laten weten!
Nu doen we nog dapper voort met ons veldwerk

Groetjes,
An

4 september 2008

Eindelijk...

Onder het motto « belofte maakt schuld » volgt hier dan eindelijk een langverwachte update. Ik ga het niet hebben over alles wat ik heb gedaan de afgelopen weken/dagen, want dan zou ik niet verder geraken dan een opsomming. Bovendien is al dat fraais misschien al een beetje gedateerd. Dat is mijn eigen schuld, omdat ik jullie zo lang heb laten wachten. Gelukkig voor jullie zijn An en Valerie wel trouw op post. Hoe leuk en mooi Cambodja en Zuid-Vietnam zijn kunnen jullie lezen bij Annelies en Daan of met een beetje geluk zullen An en Valerie wel wat foto’s posten voor jullie.

Ik zal jullie proberen gewoon wat dingen te vertellen over mijn dagdagelijkse leven hier. Gewoon enkele fait divers over waarom ik Hanoi elke dag een beetje meer en meer als mijn tweede thuis beschouw. Ik schrijf dit berichtje trouwens op één van mijn meest favoriete plekjes van de stad, namelijk de bar op de 23e verdieping van het Sofitel, op zo’n 300m van mijn huis. Het uitzicht is ronduit onbeschrijflijk mooi en de drankjes zijn om te watertanden. Ik neem mijn laptop soms mee naar hier om te werken en te mailen en noem het dan ook soms wel grappend “my office”. Genoeg daarover, ik ging jullie wat meer vertellen over mijn leventje in Hanoi…

Ten eerste is Hanoi een unieke blend tussen Oost en West. Je hebt het comfort van onze westerse wereld, maar tegelijkertijd de traditie van het oosten. Ik woon hier in het Tay Ho district, één van de duurdere buurten van de stad. Luxehotels staan hier gewoon schijnbaar conflictloos zij aan zij met pagodes. Als ik aan de straatkant voor mijn huis sta, zie ik links het Sofitel waar ik nu ben en rechts een traditionele Vietnamese markt. Ondanks de westerse invloeden is traditie en religie nooit ver weg. Zo is er op het dak van mijn huis een altaar waar er elke dag bloemen en fruit aan de overleden man van mijn moeke wordt geschonken. Die man woont trouwens nog bij ons, want volgens Vietnamese traditie blijven overledenen nog negen generaties lang in het huis wonen. Gelukkig ben ik hem ’s nachts nog niet tegengekomen. Het dakterras waar het altaar staat is trouwens één van mijn favoriete plekjes in heel Hanoi. Mijn moeke heeft daar een hele verzameling planten die ze nauwgezet verzorgt. Het mooiste is de collectie orchideeën die in potten aan het dak hangt. Geef toe, er zijn slechtere settings om e-mails te schrijven en ice-tea te drinken. Dat laatste brengt mij trouwens bij één van de volgende dingen die ik heerlijk vind aan Vietnam, ik zou het zelfs een verslaving durven noemen. Ik ben namelijk helemaal verslaafd geraakt aan een soort heerlijke ice-tea die ze hier verkopen, kong-do. Valerie, An en ik zijn helemaal verkocht. Tijdens ons tripje naar Cambodja hebben we trouwens de variant met honing ontdekt, die ook ronduit heerlijk is. En geloof me vrij, op culinair vlak is hier nog veel meer van dat fraais te beleven. ZO is één van onze favoriete plekjes in de stad namelijk Highlands Coffee. Dat is zoiets als Starbucks, maar dan tien keer beter en half zo goedkoop. Mijn favoriete filiaal is op een boot op het West Lake, met een fantastisch uitzicht. Die boot is dan ook mijn tweede “office”. De koffie is perfect en het personeel behandelt mij als een prinsesje, aangezien ik waarschijnlijk hun beste klant ben. Bovendien krijg je bij de koffie een prachtige zonsondergang over het meer geserveerd. Of als je echt geluk hebt een storm op het water en een spectaculaire regenbui. En als je bij het lezen van al dat fraais jaloers wordt, dan is dat terecht.

Ondertussen klikt de klok echter en begin ik wel de hete adem van het thesiswerk in mijn nek te voelen…want jawel, er wordt wel degelijk gewerkt, meer en meer zelfs. Er is nog zoveel wat ik wil doen, maar tegelijkertijd ook nog zoveel dat moet gedaan worden.
Ik ga geen beloftes doen over volgende blogupdates, want jullie hebben al gemerkt dat ik niet zo’n regelmatige blogger ben… ga er maar van uit dat geen nieuws meestal goed nieuws is en dat ik jullie allemaal een beetje mis.

xxxi

28 augustus 2008

U vraagt, wij draaien

Lieve allemaal,



U e-mailde mij. Smste mij. Belde mij. En dat allemaal met het in sommige gevallen subtiel en in andere gevallen het minder subtiel verzoek om te bloggen. Het is een leuk gevoel om te weten dat er iemand aan je denkt. En daarom hebben jullie van mij nog zo snel mogelijk een uitgebreide update te goed!



Ingrid belooft het u.



xxxi