"Field"work

Deze keer ben ik er wat sneller bij om een nieuw berichtje te plaatsen. De voorbije dagen waren grotendeels gevuld met veldwerk te doen. En dan komt een mens al wel eens iets tegen... Zo liep ik op een blauwe maandag eens door een straatje waar zich in de late namiddag nogal veel kindjes aan het spelen zijn. Ze zagen er zo schattig uit, tot ik zag wat het spelletje was. Ze waren een slang (weliswaar een kleintje, maar toch) aan het rondzwieren terwijl ze hem aan het puntje van z'n staart vasthielden. Slik. Ik heb mij maar snel uit de voeten gemaakt...
Een andere dag had ik het lumineuze idee opgevat om het traject van de Red River eens van zo nabij mogelijk te volgen, want "it's all about water" volgens Kelly. Het pad begon glad, maar redelijk begaanbaar. Dat bleef echter niet duren en na een paar uitschuivers bleef mijn schoen genadeloos diep in de modder steken. Daar stond ik dan, in the middle of nowhere op één schoen. De andere was nergens te zien. Dan ben ik maar met blote handen in het water en de modder beginnen graven op zoek naar de schoen... Ik moest stiekem denken aan alle horrorverhalen van de dokter over parasieten in stilstaand water. Net voor zonsondergang was hij gelukkig terecht. Alleen was het geen zwarte laklederen birckenstock meer, maar wel een bruine, stinkende variant. Lichtjes beschaamd heb ik dan maar de bus naar huis genomen terwijl ik vol modder hing.
Meer in de bewoonde wereld is er echter ook vanalles te zien en te beleven. De specialiteit van mijn site zijn honden. Om op te eten, bedoel ik dan. Zo ontdekte ik op de markt de kraampjes waar er hondenvlees verkocht wordt en het ziet er ronduit degoutant uit. Je moet het je namelijk niet voorstellen als mooie stukjes vlees. Nee, het is gewoon een hele hond die gerookt of gebakken is en die dan in moten wordt gesneden. Zo ligt er dan letterlijk een hond in schijfjes, met kop en al op de toonbank. Ranzig, echt, om nog maar te zwijgen van de geur.
En ook vandaag stond er weer een avontuur op het programma. Ik liep door een straatje met één huis, waar -uiteraard, dit is Vietnam- een waakhond was. De hond hing echter niet aan een ketting. Sommigen onder jullie weten misschien dat ik echt oprecht heel veel schrik heb van honden. Er was echter maar één weg, dus... Naarmate ik het huis naderde begon de hond te blaffen. Maar het cliché dat blaffende honden niet bijten stelde mij niet bepaald gerust. Terecht, zo bleek, want eens ik goed en wel voorbij het huis was, begon de hond mij achterna te lopen. De hond trapte op de achterkant van mijn slipper (ondertussen weer zwart, wel nog steeds stinkend) waardoor ik voorover viel en de hond nogal verdacht enthousiast met zijn poten op mij sprong. Op dat moment vond ik het heel even een goed idee dat mensen hier hond eten. Na een gil die ongetwijfeld kilometers ver te horen was kwam de eigenaar naar buiten gelopen en ging dat vreselijk beest gelukkig weg.
Ja veldwerk, het is zo eens iets anders dan koffietjes drinken bij Highlands Coffee :)


xxxi