Eindelijk...

Onder het motto « belofte maakt schuld » volgt hier dan eindelijk een langverwachte update. Ik ga het niet hebben over alles wat ik heb gedaan de afgelopen weken/dagen, want dan zou ik niet verder geraken dan een opsomming. Bovendien is al dat fraais misschien al een beetje gedateerd. Dat is mijn eigen schuld, omdat ik jullie zo lang heb laten wachten. Gelukkig voor jullie zijn An en Valerie wel trouw op post. Hoe leuk en mooi Cambodja en Zuid-Vietnam zijn kunnen jullie lezen bij Annelies en Daan of met een beetje geluk zullen An en Valerie wel wat foto’s posten voor jullie.

Ik zal jullie proberen gewoon wat dingen te vertellen over mijn dagdagelijkse leven hier. Gewoon enkele fait divers over waarom ik Hanoi elke dag een beetje meer en meer als mijn tweede thuis beschouw. Ik schrijf dit berichtje trouwens op één van mijn meest favoriete plekjes van de stad, namelijk de bar op de 23e verdieping van het Sofitel, op zo’n 300m van mijn huis. Het uitzicht is ronduit onbeschrijflijk mooi en de drankjes zijn om te watertanden. Ik neem mijn laptop soms mee naar hier om te werken en te mailen en noem het dan ook soms wel grappend “my office”. Genoeg daarover, ik ging jullie wat meer vertellen over mijn leventje in Hanoi…

Ten eerste is Hanoi een unieke blend tussen Oost en West. Je hebt het comfort van onze westerse wereld, maar tegelijkertijd de traditie van het oosten. Ik woon hier in het Tay Ho district, één van de duurdere buurten van de stad. Luxehotels staan hier gewoon schijnbaar conflictloos zij aan zij met pagodes. Als ik aan de straatkant voor mijn huis sta, zie ik links het Sofitel waar ik nu ben en rechts een traditionele Vietnamese markt. Ondanks de westerse invloeden is traditie en religie nooit ver weg. Zo is er op het dak van mijn huis een altaar waar er elke dag bloemen en fruit aan de overleden man van mijn moeke wordt geschonken. Die man woont trouwens nog bij ons, want volgens Vietnamese traditie blijven overledenen nog negen generaties lang in het huis wonen. Gelukkig ben ik hem ’s nachts nog niet tegengekomen. Het dakterras waar het altaar staat is trouwens één van mijn favoriete plekjes in heel Hanoi. Mijn moeke heeft daar een hele verzameling planten die ze nauwgezet verzorgt. Het mooiste is de collectie orchideeën die in potten aan het dak hangt. Geef toe, er zijn slechtere settings om e-mails te schrijven en ice-tea te drinken. Dat laatste brengt mij trouwens bij één van de volgende dingen die ik heerlijk vind aan Vietnam, ik zou het zelfs een verslaving durven noemen. Ik ben namelijk helemaal verslaafd geraakt aan een soort heerlijke ice-tea die ze hier verkopen, kong-do. Valerie, An en ik zijn helemaal verkocht. Tijdens ons tripje naar Cambodja hebben we trouwens de variant met honing ontdekt, die ook ronduit heerlijk is. En geloof me vrij, op culinair vlak is hier nog veel meer van dat fraais te beleven. ZO is één van onze favoriete plekjes in de stad namelijk Highlands Coffee. Dat is zoiets als Starbucks, maar dan tien keer beter en half zo goedkoop. Mijn favoriete filiaal is op een boot op het West Lake, met een fantastisch uitzicht. Die boot is dan ook mijn tweede “office”. De koffie is perfect en het personeel behandelt mij als een prinsesje, aangezien ik waarschijnlijk hun beste klant ben. Bovendien krijg je bij de koffie een prachtige zonsondergang over het meer geserveerd. Of als je echt geluk hebt een storm op het water en een spectaculaire regenbui. En als je bij het lezen van al dat fraais jaloers wordt, dan is dat terecht.

Ondertussen klikt de klok echter en begin ik wel de hete adem van het thesiswerk in mijn nek te voelen…want jawel, er wordt wel degelijk gewerkt, meer en meer zelfs. Er is nog zoveel wat ik wil doen, maar tegelijkertijd ook nog zoveel dat moet gedaan worden.
Ik ga geen beloftes doen over volgende blogupdates, want jullie hebben al gemerkt dat ik niet zo’n regelmatige blogger ben… ga er maar van uit dat geen nieuws meestal goed nieuws is en dat ik jullie allemaal een beetje mis.

xxxi